به نقل از «فرارو»

(عکس) یک کشف عجیب؛ فسیل سالم دایناسور زره پوش پس از ۱۰۰ میلیون سال!

تاریخ انتشار: ۱۲ اسفند ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۷۲۴۶۴۴۴

معمولاً وقتی در مورد یک کشف باستان‌شناسی مطالعه می‌شود، انتظار میرود استخوان‌های یک دایناسور مورد مطالعه قرار گیرد نه جسد دست نخورده آن!

به گزارش خبرآنلاین به نقل از هیستوری‌آف‌یستردی، آنچه در تصویر بالا می‌بینید سالم‌ترین فسیل دایناسور کشف شده تا به امروز است. پوست بسیار ضخیم و سنگ شده دایناسور به همراه تمام استخوان ها، دست نخورده باقی ماندند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

دیرینه شناسان مطمئن بودند که هرگز دایناسور‌ها را در چنین شرایط خوبی نخواهند دید و با این حال این کشف بزرگترین شگفتی در ۱۵۰ سال گذشته در باستان شناسی را قم زده‌است.

جالب است بدانید، این کشف حتی توسط باستان شناسان انجام نشده است، بلکه در واقع توسط یک معدنچی انجام شده‌است. جسد نودوسور به طول ۱۸ فوت (۵.۵ متر) که دمش را گم کرده بود در معدن هزاره سانکور در آلبرتا پیدا شد. دو کارگر که در حال استخراج ذغال سنگ و ماسه‌های نفتی بودند و با بیل مکانیکی کار می‌کردند، چیزی را پیدا کردند که بسیار سفت و سخت به نظر می‌رسید. یک تکه سنگ بزرگ که پس از نگاه دقیق‌تر، شباهتی به دایناسور داشته‌است.

بر اساس تجزیه و تحلیل‌های انجام شده توسط دیرینه شناسان بر روی این فسیل دایناسور، آن‌ها تأیید کردند که این در واقع یک نودوزاروس، خویشاوند نزدیک آنکیلوزاروس است.

برای مطالعه آخرین وعده غذایی این دایناسور، محققان اسلاید‌هایی از چند تکه به اندازه توپ پینگ پنگ از محتوای فسیل شده معده آن ساختند. آن‌ها دریافتند که برگ‌ها تقریباً ۸۸ درصد از مواد گیاهی را تشکیل می‌دهند و کمتر از ۷ درصد آن را ساقه و چوب تشکیل می‌دهند. اگرچه این موجود ظاهر ترسناکی دارد، اما گونه‌های Nodosaurus گیاهخوار هستند و پوست زره مانند آنها، از آن‌ها در برابر موجودات گوشتخوار محافظت می‌کند.

تصویر بالا نشان می‌دهد که دایناسور در زمان زنده بودن چه شکلی بوده است. بر اساس قدمت کربن فسیل، دایناسور می‌تواند حداقل ۱۰۰ میلیون سال سن داشته باشد.

شاید این کشف آسان بوده باشد، اما بازیابی فسیل خود بسیار دشوار بود. پس از کشف، معدنچیان فقط سر را پیدا کردند و به ادامه استخراج نپرداختند. چرا که احتمال تخریب فسیل وجود داشته‌است؛ بنابراین کارشناسان وارد عمل شدند و برای اینکه قطعه را با دقت حفر کنند و آن را از معدن خارج کنند، تقریباً ۷۰۰۰ ساعت را در طول ۶ سال صرف کردند.

اگرچه این کشف در سال ۲۰۱۱ انجام شد، اما در سال ۲۰۱۷ در معرض دید عموم قرار گرفت. حتی تا به امروز، آسیب شناسان موزه دیرینه شناسی سلطنتی تایرل هنوز در حال تجزیه و تحلیل این فسیل هستند تا تصویر بهتری از زندگی این نوع موجودات در ۱۰۰ میلیون سال پیش ارائه دهند. نام کامل این فسیل خاص Nodosaurus Borelopelta Markmichelli است، به این دلیل که مارک میشلی کسی بود که بیشترین تلاش را برای بازیابی این فسیل انجام داد.

چگونه این فسیل برای مدت طولانی دست نخورده باقی مانده است؟

هر نوع موجودی پس از مرگ باید با گذشت زمان تجزیه شود، اما اتفاق بسیار جالبی در خصوص این دایناسور رخ داده است. یک نوع فرآیند مومیایی میلیون‌ها سال پیش به طور طبیعی اتفاق افتاده است و پروژه فسیلی نمایش جالبی از چگونگی وقوع این اتفاق را نشان می‌دهد.

این فرآیند تافونومیک نامیده می‌شود و شامل ۵ مرحله است؛ جداسازی، پراکندگی، تجمع، فسیل شدن و تغییر مکانیکی.

روشی که کارشناسان فکر می‌کنند این فسیل دایناسور تا اینجای کار را ساخته است، مرگ او در کنار ساحل دریای کم عمق داخلی در آلبرتا است که از خلیج مکزیک تا اقیانوس آرتیک امتداد دارد. این دایناسور یا در غرق شدن جان خود را از دست داده و یا در کنار ساحل مرده و توسط آب گرفته شد است. این دایناسور به احتمال زیاد درست مانند یک ماهی مرده شناور بوده و به دلیل گرمای زیاد که در آن دوران غالب بود، بدن این موجود تجزیه شده و پر از گاز شده است.

پس از وقوع اثر نفخ، جسد منفجر می‌شد و به ته دریا فرو رفته؛ تا جایی که شرایط آنقدر بد بود که هیچ لاشخوری باقیمانده جسد را نمی‌خورد. پس از میلیون‌ها سال، جسد فرآیند مومیایی طبیعی را آغاز کرده و بنابراین دست نخورده باقی مانده تا به طور تصادفی توسط باستان شناسان پیدا شود.

منبع: فرارو

کلیدواژه: دایناسور دست نخورده

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت fararu.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فرارو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۲۴۶۴۴۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

آیا منجمد کردن نان آن را سالم‌تر می‌کند؟

آیا منجمد کردن نان آن را سالم‌تر می‌کند و به همان خوبی است که در رسانه‌های اجتماعی پیشنهاد می‌شود؟

به گزارش همشهری آنلاین، دوین میلر (Duane Mellor) سرپرست بخش پزشکی و تغذیه دانشکده پزشکی استون در دانشگاه استون (Aston) به این پرسش پاسخ داده است.

به گفته وی، دلیل علمی پشت این موضوع در واقع صحیح است، هرچند کمی گیج کننده به نظر می‌رسد. اما اثرات واقعی سلامتی این کار به اندازه‌ای که گفته می‌شود قابل توجه نیست.

میلر می‌گوید: هنگامی که نان پخته می‌شود، خمیر مرطوب و پر از حباب را به یک نان نرم تبدیل می‌کند. حرارت فر به همراه آب خمیر باعث می‌شود نشاسته موجود در آرد منبسط شده و ژلاتینه شود. وقتی آرد را به سس اضافه می‌کنیم و آنقدر می‌پزیم تا غلیظ شود نیز همین اتفاق می‌افتد.

این نشاسته‌های ژلاتینه شده راحت‌تر هضم می‌شوند و پردازش گلوکز (قند) موجود در این نشاسته‌ها را برای سلول‌های ما آسان‌تر می‌کند. این امر در مورد بسیاری از غذا‌های نشاسته‌ای تازه پخته شده صادق است، به ویژه آن‌هایی که فیبر کمی دارند مانند سیب زمینی یا مانند نان سفید که از آرد‌های ریز آسیاب شده تهیه می‌شوند.

برخی شواهد نشان می‌دهد که این نوع گلوکزِ به سرعت در دسترس ممکن است سطح انسولین را درست بعد از خوردن غذا افزایش دهد. اگرچه انسولین مهم است، زیرا به سلول‌های ما کمک می‌کند از گلوکز برای انرژی استفاده کنند یا آن را برای انرژی بعدی ذخیره کنند، اما انسولین بیش از حد می‌تواند باعث احساس گرسنگی و احتمالاً افزایش وزن شود.

نکته اینجاست که هنگامی که غذا‌های حاوی این نشاسته‌های ژلاتینه شده خنک می‌شوند، نشاسته‌های منبسط شده دوباره جمع می‌شوند و به چیزی تبدیل می‌شوند که به عنوان نشاسته مقاوم شناخته می‌شود. شکستن این نشاسته‌های جمع شده برای آنزیم‌های دستگاه گوارش ما سخت‌تر است، به این معنی که سلول‌های ما به سختی می‌توانند قند موجود در این نشاسته‌ها را کنترل کنند. این بدان معناست که نشاسته‌های مقاوم پس از خوردن کمتر باعث افزایش قند خون و انسولین می‌شوند.

میزان توانایی تشکیل نشاسته مقاوم به دمای پخت نان و نگهداری آن در یخچال یا فریز کردن آن بستگی دارد. سرعت انقباض در فریزر تقریبا دو برابر یخچال است، به این معنی که نشاسته مقاوم‌تری تشکیل می‌شود.

افزون بر این، انجماد نان، آب را به دام می‌اندازد و آن را تازه‌تر و نرم‌تر از زمانی که آن را در یخچال نگهداری می‌کنیم، نگه می‌دارد، چرا که در یخچال یا محیط خانه، آب موجود در نان از دست می‌رود و باعث سفت و خشک شدن نان می‌شود.

آیا باید نان خود را منجمد کنید؟

یک مطالعه بر روی ۱۰ فرد سالم به تأثیر منجمد کردن نان سفید پرداخت. آن‌ها نان‌های خریداری شده در فروشگاه را با نان خانگی مقایسه کردند.

برای نمونه‌های نان خانگی، انجماد و دوباره گرم کردن نان میزان افزایش قند خون را طی ۲ ساعت تا ۳۱ درصد کاهش داد. جالب اینجاست که حتی برشته کردن نان تازه نیز افزایش گلوکز را تا ۲۵ درصد کاهش داد.

این تأثیر زمانی که نان خانگی و سنتی منجمد، یخ‌زدایی و سپس برشته شد حتی بیشتر بود و قند خون را تا ۳۹ درصد کاهش داد. این اثر به طور بالقوه می‌تواند به کاهش احساس گرسنگی کمک کند، زیرا سطح گلوکز و انسولین پس از خوردن نان یخ‌زده افزایش نمی‌یابد.

اما هنگامی که از نان سفید تجاری و فروشگاهی استفاده شد، انجماد قبل از برشته کردن، واکنش قند خون بدن را بهبود نبخشید. این می‌تواند منعکس کننده روش‌های مختلف تولید نان تجاری در مقایسه با نان خانگی و سنتی باشد. مواد مورد استفاده یا روش پخت و سرد شدن نان ممکن است اثر انجماد را بر تشکیل نشاسته مقاوم کاهش دهد. در هر حال دلایل آن کاملاً روشن نیست.

سایر تحقیقات جدیدتر نیز نتایج مشابهی را نشان داده‌اند؛ بنابراین اگرچه برخی از مطالعات کوچک هستند، اما تأثیری که انجماد بر نان دارد، ثابت به نظر می‌رسد و به طور کامل در آزمایشگاه بررسی شده است.

اما شایان ذکر است که این اثرات تنها تا چند ساعت پس از خوردن نان وجود دارد؛ بنابراین در حالی که منجمد کردن نان قبل از خوردن ممکن است به کاهش سطح قند خون در یک وعده غذایی کمک کند و تأثیر کمی در وعده غذایی بعدی داشته باشد، اثرات طولانی مدت آن بر اشتها، افزایش وزن یا خطر ابتلا به برخی بیماری‌ها مانند دیابت نوع ۲ شناخته شده نیست و احتمالاً بسیار اندک است.

نشاسته مقاوم را می‌توان در بسیاری دیگر از غذا‌های نشاسته‌ای پخته شده و سرد مانند سیب زمینی، ماکارونی و برخی (نه همه) انواع برنج یافت. به نظر می‌رسد که برنج باسماتی نسبت به انواع برنج‌های دیگر نشاسته مقاوم‌تری دارد.

نشاسته مقاوم علاوه بر اینکه تجزیه سخت‌تری نسبت به نشاسته تازه پخته شده دارد، مواد مغذی را برای میکروب‌های ساکن در روده بزرگ ما فراهم می‌کند. این به حفظ تعادل سالم باکتری‌ها در روده ما کمک می‌کند. سپس این باکتری‌ها مواد شیمیایی را بر روی سلول‌های پوشش روده بزرگ آزاد می‌کنند که به ما در حفظ متابولیسم سالم کمک می‌کند.

همچنین نشان داده شده است که نشاسته مقاوم با افزایش حساسیت به انسولین به عملکرد بهتر انسولین کمک می‌کند. این می‌تواند به بدن ما کمک کند تا قند خون را به طور موثرتری استفاده کند که با سلامتی بیشتر مرتبط است، زیرا می‌تواند به طور موثرتری به عنوان سوخت توسط عضلات ما استفاده شود.

مزایای نشاسته مقاوم حتی ممکن است به سایر جنبه‌های متابولیسم ما نیز گسترش یابد، زیرا ممکن است به کاهش کلسترول نیز کمک کند. تصور می‌شود که این اثر ناشی از اسید‌های چرب با زنجیره کوتاه است که باکتری‌های روده هنگام تخمیر نشاسته‌های مقاوم تولید می‌کنند. سطوح پایین کلسترول می‌تواند به معنای کاهش خطر بیماری قلبی باشد.

در مجموع، در حالی که این تغییرات ممکن است کاملاً چشمگیر به نظر برسند، اما کوتاه مدت هستند؛ بنابراین تأثیر آن‌ها بر سلامت بلندمدت ما کمتر است. اما این بدان معنا نیست که نان مصرفی خود را منجمد نکنید.

قرار دادن یک قرص نان در فریزر می‌تواند مضرات مواد غذایی را با مزایای اضافی برای سلامتی حتی اگر اندک باشد، کاهش دهد.